Chinese opera
In een rustiek Chinees theehuis, in de luwte van het o zo drukke Tiananmen plein, hebben we kennis gemaakt met traditionele Chinese podiumkunsten, waaronder de Chinese opera. Dus toch Maaike! Samen met andere Chinezen (red. schrijf ik nu echt: andere Chinezen? Hoe ingeburgerd kun je raken in 3 maanden tijd…) genoten we van schaduwartiesten, theeschenkkunsten, een artiest die met Chinese potten jongleerde, Kung Fu vechters en dus twee verschillende soorten Chinese opera.
De Beijing opera is een redelijk traditionele vorm van opera aangevuld met mime en acrobatiek. Deze vorm van opera werd gedurende Qing dynastie geliefd aan het hof en later ook buiten het hof. De Beijing opera behandelt thema’s uit het dagelijks leven. Hier zie je een van de prachtig geklede en geschminkte vrouwen gedurende de Beijing opera.
De Sichuan opera is meer dan 1700 jaar oud. Een van de meest bijzondere vormen van de Sichuan opera is de ‘face-changing’ variant. Hierbij laten de personages hun veranderende emoties zien door middel van het wisselen van hun maskers. Dit wisselen van de maskers gaat razendsnel. Het kost vele jaren om de techniek eigen te maken. Ze schijnen gebruik te maken van vegen, blazen en/of trekken. Maar hoe goed je ook oplet: het is niet te zien! Daardoor heeft het haast iets magisch.
Leuk zo’n culturele avond ‘off the beaten track’.
Astrid
In hogere sferen
Kun je rust vinden in een metropool als Beijing? Jazeker! Deze week hebben we de Lama en de Confucius tempel bezocht. Daarnaast hebben we een bezoek gebracht aan de keizerlijke academie.
De Lama tempel is het grootste Tibetaans Boeddhistische tempelcomplex buiten Tibet. Ondanks het feit dat het complex redelijk groot is en er aardig wat toeristen zijn, straalt het sereniteit uit. Bij de ingang van de Lama tempel kun je wierookstokjes ophalen. Voor elk tempeltje binnen het complex kun je je wierookstokjes branden en bidden. De Lama tempel wordt nog altijd bewoond en onderhouden door Boeddhistische monniken in prachtige rode gewaden. De monniken gaan overigens wel met hun tijd mee. Toen een monnik Abel en Thirza zag lopen, kwam hij op ons afgesneld met een Ipod. Hij wilde graag op de foto met Abel en Thirza
Aan de overkant van de Lama tempel ligt de Confucius tempel. De Confucius tempel in Beijing is de grootste van China. Hier werd de leer van de wijsgeer Confucius onderwezen. Het complex is heerlijk rustig. Er was een tentoonstelling over de invloed van Confucius op de hedendaagse wereld. Mooi om te zien dat uitspraken die lang geleden door Confucius gedaan zijn mijns inziens nog altijd van toepassing zijn. Ook de Chinezen blijken chauvinistisch te zijn. Op een gegeven moment werd het wel erg: ‘kijk ons Chinezen nu eens, daar kan de Westerse wereld nog wat van leren’. Maar enfin, dat nemen we even voor lief.
Naast de Confucius tempel ligt de keizerlijke academie. De keizerlijke academie was het nationale onderwijs instituut tijdens de keizerlijke dynastieën. Met behulp van een tentoonstelling kregen we een mooi inkijkje in hoe het onderwijs destijds georganiseerd was. Mooi om te zien dat ze systemen ontwikkeld hadden om onderwijs te kunnen gegeven aan zowel de lagere als hogere klasse en aan zowel jong als oud. Je moest alleen wel slim genoeg zijn om toegelaten te worden. Ook hier kregen we op een gegeven moment het gevoel van: ‘wij van WC-eend, adviseren WC-eend’, maar goed ook dit zien we door de vingers. Ergens vond ik het ook leuk om de doorgaans zo bescheiden overkomende Chinezen eens in een andere rol te zien.
Astrid
Chaoyang (door Abel)
Beste lezers,
Wij zijn gisteren naar Chaoyang geweest. Dat betekent park van de zon. Papa was eerst niet mee. Papa had een afspraak met een meneer van de Nederlandse ambassade in China. Wij zijn eerst gaan lopen. Er was veel kunst en er waren ook achtbanen. Na de picknick wachtten we papa op. En toen papa kwam, gingen we zwemmen in het Beach Theme Park en daar kon je ook spelen op het strand. Tijdens de Olympische Spelen waren daar de beachvolleybalwedstrijden!
's Avonds zijn we naar een Japans restaurant geweest. Daar hebben we sushi en heel veel vis gegeten. Thirza had heel veel sojabonen op en ik vond het best wel chic. Ze hadden ook een knopje en als je erop klikte dan ging er hard muziek aan en dan weet je dat daar iemand wil afrekenen.
Leuk dat jullie mee lazen.
Abel
Kunst – 798 Art District en Caochangdi
Ter afwisseling van alle oudheden, hebben we onlangs de kunstenaarswijk bezocht. Samen met de zus van een van Kaspers promovendi en haar zoontje. Het oude terrein van Fabriek 798 vormt een fascinerende achtergrond voor de ordeloze wijk met galerieën, ateliers, kunstcafés en knusse restaurants.
De fabriek is destijds opgericht om invulling te kunnen geven aan het Socialistische Unificatie Plan. Dit plan maakte onderdeel uit van een militaire en industriële samenwerking tussen de Russen en de Chinezen. Huishoudelijke apparatuur van het merk Fabriek 718 was in heel China beroemd. Waarom ingewikkelde merknamen verzinnen als het ook makkelijk kan
Op zoek naar goedkope ateliers ontdekten kunstenaars van binnen en buiten China de vervallen hallen en maakten de fabriek tot een waar centrum voor moderne kunst. De grote hallen vormen een prima decor voor volumineuze kunstuitingen. De slogans van Mao zijn nog altijd te vinden op de muren. De groeiende bekendheid zorgde overigens voor verhoging van de huurprijzen waardoor beginnende kunstenaars naar de nabij gelegen wijk Caochangdi en het kunstenaarsdorp Songzhuang togen. Het epicentrum van de kunst lijkt daarmee te gaan verschuiven.
We hebben genoten van een dag kunst snuiven en de unieke sfeer. De dag sloten we af in hét Peking eend restaurant van Beijing: Da Dong. Erg lekker. Volgens mij had Abel de hele eend in z’n eendje (of was het nu eentje?) op kunnen eten.
Astrid
Het leven in Beijing - een gewone dag
Naast dagen (oké, soms weken) met uitstapjes, hebben wij natuurlijk ook normale dagen thuis. Hierbij een kijkje in ons dagelijks leven thuis.
Alles gaat bij ons thuis, als we niet weggaan, tegenwoordig in een relaxed tempo. Ja, zelfs ik heb ‘m te pakken
Na het ontbijt gaan Abel en Thirza spelen. Zij hebben sinds vorige week donderdag zomervakantie: alle boeken waren uit. Voor hen was het wel een omslag: twee buitenkinderen op 18 hoog met geen plek in de buurt om buiten te spelen. Het dichtstbijzijnde park is zeven kilometer van ons huis vandaan. Het fenomeen speeltuin kennen ze hier niet echt. Op de stoep spelen is vanwege het verkeer en de gezondheid geen optie. Chinese kinderen zijn eigenlijk ook altijd onder volwassenen: bij hun (groot)ouders. Kortom, even wennen. Nadat Abel en Thirza zich een aantal dagen, volgens eigen zeggen, te pletter hadden verveeld, kwam er een omslag. Sinds die tijd zijn ze creatief met niets en kunnen ze zich een hele dag binnen vermaken. Hier spelen ze tandarts.
Ik ben blij met zoveel creativiteit en flexibiliteit anders waren het lange weken geworden.
Als we niet weggaan, ben ik thuis bezig: huishouden (ja echt), boodschappen, bloggen, lezen, wat Chinees leren, uitstapjes voorbereiden, etc. Vervelen doe ik me, tot mijn eigen verbazing, niet. Een van die redenen hiervoor is denk ik dat het dagelijkse leven hier in China ook zo z’n uitdagingen kent. Zie hier bijvoorbeeld het bedieningspaneel van de wasmachine
Hiernaast werk ik tegenwoordig ’s avonds met regelmaat aan mijn eigen werk. Hier haal ik veel voldoening uit.
Rond een uur of 17.00 u. vertrekken we naar de campus van China Agricultural University waar Kasper aan het werk is. Dat is een dikke 20 minuten lopen. We wachten Kasper op.
En we vertrekken naar de kantine. Hier eten we op doordeweekse dagen ’s avonds. Wij kunnen namelijk niet koken in ons appartement. We hebben geen pannen en andere kookbenodigdheden. Natuurlijk hadden we die wel kunnen kopen, maar het is goedkoper om in de kantine te eten, dan om boodschappen te halen en thuis te koken. In de kantine haal je voor ongeveer zeven euro voor vier personen een gezonde en gevarieerde avondmaaltijd. Studenten, promovendi, en het universiteitspersoneel, maar ook ouderen uit de buurt, veel mensen eten hier. Studenten en promovendi hebben niet eens een eigen kookgelegenheid op hun ‘dorm’.
Na het eten gaan we soms naar het Olympic Park. Even de kinderen ‘uitlaten’
Of we vertrekken weer naar huis, nadat Abel en Thirza op het plein bij de campus gespeeld hebben.
We doneren wat aan goede doelen.
Goede doelen kennen hier geen vaste donateurs, ze zijn volledig afhankelijk van incidentele giften. We halen wat water bij de buurtsuper aan de voet van onze flat.
Abel en Thirza gaan naar bed. Kasper en ik nemen de dag door onder genot van een kopje oploskoffie (je moet wat
Zo ziet een dag zonder afspraken en uitstapjes eruit. Vrij relaxed!
Astrid
Chinese muur
Abel en Thirza waren het roerend eens: de Chinese muur die moesten en zouden ze gezien hebben. En geef ze eens ongelijk: dit immense, eeuwenoude bouwwerk, bestaande uit in totaal meer dan 6000 km muur, is zeer indrukwekkend. Het was niet voor niets dat Mao Zedong de uitspraak deed: ‘Als je nooit in je leven de Chinese muur hebt bedwongen, dan ben je geen echte man.’
Kasper en ik zijn in 2004 als ware avonturiers naar een afgelegen stuk muur geweest, waar geen kip kwam en we in vier uur tijd kilometers hebben afgelegd, soms letterlijk de muur hebben getrotseerd en op grote stukken helemaal alleen waren met de muur, de bergen en de wind. Dit keer pakten we het anders aan. Aangezien Thirza nogal snel wagenziek is, althans hier in China, besloten we de trein te pakken naar Badaling. Het meest begaanbare, maar ook het meest toeristische stuk muur.
Op zaterdagochtend 4 juli vertrokken we om 7.00 u. ’s ochtends naar het noordelijke treinstation van Beijing. Aldaar bleek dat we niet de enigen waren. De trein van 7.58 u. was al vol, dus moesten we wachten op de trein van 9.02 u. Goed georganiseerd van rij naar rij.
Tot het moment dat we om 8.40 u. naar de trein mochten… Aangezien de reis 1.20 u. duurt en er meer mensen aan boord worden toegelaten dan er zitplaatsen zijn, probeert iedereen een zitplaats te bemachtigen. Met als gevolg dat toen de hekken opengingen iedereen (jong, oud, Chinees, Westers) het op een rennen zet naar de trein die meer dan een halve kilometer verderop stond. Stiekem verdenk ik het treinpersoneel ervan dat ze de trein bewust niet dichtbij de wachtruimte tot stilstand laten komen (dat kan wel namelijk), zodat deze mensen ook hun dagelijkse verzetje hebben door al die maffe toeristen als idioten naar de trein te zien rennen. Enfin, mijn conditie is niet top en mijn renconditie al helemaal niet, maar gelukkig maken lange Hollandse benen een boel goed. We hadden een zitplek!
Na een mooie reis door de bergen, kwamen we aan in Badaling. Ook al hebben Kasper en ik de muur al eens bedwongen, hij blijft indrukwekkend. Ook Abel en Thirza vonden het prachtig. Eenmaal op de muur aankomen konden we kiezen voor de Zuidkant en de Noordkant. Niet gehinderd door enige voorkennis, kozen we voor de Zuidkant. Een schot in de roos! De meest mensen kiezen namelijk voor de Noordkant, die is makkelijker begaanbaar lazen we achteraf op internet.
Wij hebben flink moetenklimmen en dalen, maar dat draagt bij aan het ‘muur-gevoel’. Al na een paar 100 meter hielden de meeste mensen het voorgezien.
Het ‘beklimmen’ van de muur ging ons echter goed af en we hadden er veel lol, dus wij bleven doorlopen. Op het laatst was er bijna niemand meer. Het verbaasde ons dat je zelfs in Badaling nog ‘alleen’ op de muur kunt lopen.
Na 1,2 km hadden we het einde bereikt. Wat een mooi gevoel!
Na een rustige terugtocht konden we nog even met Mao op de foto voor een heus heldencertificaat.
Terug bij het treinstation bleek dat we de trein net gemist hadden en dus ruim twee uur moesten wachten op de volgende trein. Aangezien wij als een van de eersten in de wachtruimte waren, kozen we stoelen strategisch bij de ingang van de rij. 1,5 uur lang was dat een prima plek. Maar toen het druk werd en de rij begon vol te stromen werd het chaos. Kasper bleef stoïcijns doorlezen tot het moment dat er mensen over ons heen begonnen te vallen omdat ze weggeduwd werden door andere mensen in de rij.
Op een gegeven moment moesten we er zelf aan geloven en de rij in. Gelukkig zijn we een stuk groter dan de meeste Chinezen, dus zijn we zelf niet al te gehavend de trein in gekomen. Maar wat een gekkenhuis zeg. De beperkte treinkaartjes uitgifte was in Badaling blijkbaar niet van toepassing. De trein was ‘gezellig’ vol. Wij hingen met vele anderen in een halletje. Toen ik dit bordje zag hangen in de hal, moest ik lachen. Missie geslaagd!
Ondanks alle treinperikelen, waar we achteraf ook weer erg om hebben kunnen lachen, is het het meer dan waard geweest: wat is de Chinese muur toch indrukwekkend!
Astrid
Tianjin
Na een rustig weekje thuis met werk en school, hadden we afgelopen weekend een leuk uitstapje op het programma. Naar Tianjin dit keer. We waren uitgenodigd door Lina, een van Kaspers promovendi, en haar echtgenoot Wei. Wei woont namelijk in Tianjin. Ook Meng (zie een van de eerste blogs) was van de partij.
Tianjin ligt op een half uur met de bullet train vanaf Beijing. Het is de op drie na grootste stad van China en kent een bijzondere geschiedenis. Dit feit was, tot voorkort, volledig langs mij heen gegaan. In de 19e eeuw trok Tianjin als havenstad schepen aan van zeevarende Westerse landen. Die gebruikten de aanhouding van een Brits schip door Chinese troepen als excuus om de oorlog te verklaren. Tegen de goed bewapende Westerse kanonneerboten hadden de Chinezen geen kans. Het Verdrag van Tianjin, gaf de Europeanen het recht om 9 concessies te vestigen op het vasteland, vanwaar ze handel konden drijven. Deze concessies, langs de oevers van de rivier Hai, waren zelfstandige Europese fantasiewerelden: de Fransen bouwden elegante kastelen en torens, terwijl de Duitsers er Beierse villa's bouwden. Met als gevolg dat je de diverse Europese invloeden nog altijd tegen komt in de architectuur en het eten. Tegenwoordig is Tianjin overigens een technologisch en financieel centrum.
De dag begon al vroeg: we hadden met Meng om 8.00 u. op het Zuidelijke treinstation van Beijing afgesproken. Dat betekende dus om 5.30 u. op. Wij wonen namelijk in het noorden van Beijing. En om van Noord naar Zuid te komen, heb je, als het verkeer mee zit, al gauw anderhalf uur nodig. Om iets over negenen arriveerden we in Tianjin. Na een stuk langs de rivier gewandeld te hebben, de eeuwklok bekeken te hebben, zijn we richting de Franse winkelstraat gelopen en hebben we het China House bezocht. Het deed me erg denken aan Gaudí.
Uiteraard werd er (meer dan) goed voor de innerlijke mens gezorgd, dus een zeer uitgebreide lunch mocht niet ontbreken. Na de lunch zijn we richting Italiaanse wijk gewandeld. Waar we zeker nog wat locale specialiteiten moesten proeven.
Vervolgens met de taxi naar de ancient cultural street. Waar er uiteraard diverse souvenirs en nog meer locale specialiteiten werden gekocht.
Ook liep er een fotograaf rond die Thirza erg fotogeniek vond en aangezien Thirza graag poseert, hebben we daar een reeks mooie foto’s aan over gehouden.
Daarna hebben we nog een stuk door de stad gewandeld naar een culinaire straat. Waar we nóg meer locale specialiteiten gehad hebben. Na een gezellige dag verlieten we Tianjin en togen we naar huis. Waar Thirza een bomvolle metro nog even trakteerde op wat 'voorbewerkte' locale specialiteiten
Astrid
Werken in China
Werken in China
Voor degenen die onze blog volgen: het lijkt er misschien op dat we alleen maar leuke (vakantie)activiteiten ondernemen. Maar ondertussen moet ik ook nog gewoon werken. Daarom deze keer een blog over hoe het is om te werken in China.
In de eerste week moest ik gelijk twee lezingen geven op een congres van de “Chinese Nutrition Society”.
Ik was een van de weinige niet-Chinese sprekers en mijn slides waren vooraf in het Chinees vertaald. De rest van de dag heb ik vooral naar Chinese sprekers geluisterd en naar Chinese powerpoints gekeken, maar weinig opgestoken. Misschien toch handig om Chinees te leren?
Daarna ben ik voor het eerst naar mijn Chinese werkplek bij de China Agricultural University gegaan. Ik heb een werkplek in een kamer met 12 AIO’s die allemaal aan zuivel werken. Leuk om weer tussen jonge onderzoekers te zitten. In eerste instantie wilden ze een apart kantoor voor mij regelen, maar dit is veel fijner: de drempel om mij wat te vragen is veel lager nu ik tussen ze zit. De eerste week gelijk overleg met een oud-AIO (Lu Jing) met wie ik nog een paper moet afronden en een hele ochtend seminar om het werk van een lokale AIO te bespreken.
Na de eerste week Beijing gingen we gelijk op reis: een week naar Hohhot, de hoofdstad van Binnen Mongolië. Op zondag was de jaarlijkse sportdag (voor de Wageningse lezers: een beetje vergelijkbaar met We-day in Wageningen). Hier mochten we gelijk mee doen, dus een leuke binnenkomer.
Een video van een leuke activiteit:
Daarna heb ik gelijk 4 dagen achter elkaar les gegeven. Eerst ’s ochtends 2x2 uur voor de MSc & PhD studenten een verdiepend college, en ’s middags 4x4 uur voor de BSc studenten.
Ik heb nog nooit zo veel college in een week gegeven. In het begin hadden de studenten moeite het Engels te volgen: ze krijgen normaal alleen les in Chinees. Maar in de loop van de week ging het al beter, met meer vragen en discussie.
Aanwezigheidscontrole hebben ze in Hohhot ook een mooi systeem voor: vingerafdrukscanner bij de ingang van het lokaal. Dus niet ouderwets lijstje met handtekeningen laten rondgaan, gewoon de moderne techniek gebruiken!
Vanuit Hohhot zijn we direct doorgereisd naar Fuzhou (zuid-China) waar de Dairy Expo georganiseerd was. Enorme hal waar honderden bedrijven met stands stonden.
En ernaast nog een congres. Hier was ik de eerste dag aanwezig bij een Chinees-Nederlands seminar over zuivelkwaliteit. En de dag erna gaf ik zelf een lezing. Deze keer was, naast de vertaling van mijn slides, ook een collega die als tolk fungeerde. Gelukkig mocht mijn lezing wel langer duren, zodat ik niet in tijdsnood kwam.
Daarna weer terug naar Beijing. Hier sloot ik aan bij een groep Wageningse collega’s die een aantal Chinese boerderijen gingen bezoeken. Dit was wel erg nuttig om eens in het echt te zien: de variatie in boerderijen is veel groter dan in Nederland: van heel klein tot heel groot en van heel schoon & georganiseerd tot heel vies.
Gelijk daarna een hele dag PhD seminars. Dat valt wel op in vergelijking met Wageningen: er zijn veel frequenter voortgangspresentaties van de AIO’s. Wat de hoge werkdruk van de lokale docenten ook weer verklaart: elke 2 weken een halve dag seminar per onderzoeksgebied betekent met 3 onderzoeksgebieden anderhalve dag per 2 weken. “Gelukkig” hebben ze hier de avond en het weekend ook om hun werk af te krijgen: 6-7 dagen in de week werken is heel normaal, zeker voor studenten die minimaal 60 uur per week geacht worden te werken.
De week erna heb ik maandag de paper van een AIO met hem besproken, waarna we dinsdagmiddag naar Shanghai reisden. Daar had ik woensdag een bespreking bij Tetrapak, met dezelfde persoon als waar ik een half jaar terug een afspraak mee had gemaakt in Lund bij Tetrapak. Nuttige bespreking en leuk om ervaringen uit te wisselen van een verhuizing van Europa naar China (alhoewel het bij hem voor een langere periode is).
Vanuit Shanghai naar Wuxi doorgereisd voor een bezoek aan Jiagnan Universiteit. Naast het geven van een tweetal lezingen was dit de eerste keer tijdens mijn verblijf in China dat ik een langdurige discussie heb gehad over caseïne-micelstructuur.
Na terugkomst uit Wuxi in Beijing gelijk weer een dag met PhD seminars, gevolgd door een dag waarin studenten een presentatie over onderzoek gaven waar wij ook lokaal in Wageningen onderzoek aan doen (door een AIO die mede-begeleid wordt vanuit China). Mooi om te zien hoe een middag vol discussie de twee projecten beter op elkaar afgestemd heeft gekregen.
Daarna was het tijd om naar Singapore te gaan. Daar ga ik volgend jaar afstandsonderwijs verzorgen. De organisatie van het vak hebben we in veel detail besproken, zodat het voor zowel mij als voor de docent in Singapore veel duidelijker is wat we gaan doen en wat de rolverdeling is. Persoonlijk ergens langsgaan gaat wat dat betreft nog altijd boven digitale communicatie, ook om elkaar beter te leren kennen, wat toekomstige communicatie via de digitale route makkelijker maakt.
Na zo veel reizen was het wel fijn om terug te komen in Beijing en een rustige werkweek te hebben: ik had tijd om zowel aan een tweetal eigen papers te werken waar ik in Wageningen niet aan toe kwam en ook heb ik met Chinese AIO’s hun onderzoek kunnen bespreken.
Wel nog een dag met een feestelijk tintje tussendoor: op bezoek bij CAAS (Chinese Academy of Agricultural Sciences) waar we eerder dit jaar een samenwerkingsovereenkomst mee getekend hebben. En in China willen ze dan graag een mooi bord aan de muur hebben, dus dat heb ik samen met de deputy director van het instituut feestelijk onthuld. Waarna ik wederom een lezing over mijn onderzoek heb gegeven.
Dat was het wel zo’n beetje wat ik de afgelopen 6 weken gedaan heb. De komende weken zal de afwisseling wat kleiner zijn: ik zal voornamelijk op de universiteit in Beijing werken, waar ik ook 3 weken les ga geven. Niks mis met een beetje rust na alle hectiek van het reizen. Ook heb ik dan meer tijd om met individuele AIO’s hun onderzoek door te spreken, om zelf meer te leren over wat er hier gebeurd, en tegelijk de AIO’s advies te kunnen geven over hun onderzoek.