Abel en Thirza waren het roerend eens: de Chinese muur die moesten en zouden ze gezien hebben. En geef ze eens ongelijk: dit immense, eeuwenoude bouwwerk, bestaande uit in totaal meer dan 6000 km muur, is zeer indrukwekkend. Het was niet voor niets dat Mao Zedong de uitspraak deed: ‘Als je nooit in je leven de Chinese muur hebt bedwongen, dan ben je geen echte man.’

Kasper en ik zijn in 2004 als ware avonturiers naar een afgelegen stuk muur geweest, waar geen kip kwam en we in vier uur tijd kilometers hebben afgelegd, soms letterlijk de muur hebben getrotseerd en op grote stukken helemaal alleen waren met de muur, de bergen en de wind. Dit keer pakten we het anders aan. Aangezien Thirza nogal snel wagenziek is, althans hier in China, besloten we de trein te pakken naar Badaling. Het meest begaanbare, maar ook het meest toeristische stuk muur.

Op zaterdagochtend 4 juli vertrokken we om 7.00 u. ’s ochtends naar het noordelijke treinstation van Beijing. Aldaar bleek dat we niet de enigen waren. De trein van 7.58 u. was al vol, dus moesten we wachten op de trein van 9.02 u. Goed georganiseerd van rij naar rij.

Tot het moment dat we om 8.40 u. naar de trein mochten… Aangezien de reis 1.20 u. duurt en er meer mensen aan boord worden toegelaten dan er zitplaatsen zijn, probeert iedereen een zitplaats te bemachtigen. Met als gevolg dat toen de hekken opengingen iedereen (jong, oud, Chinees, Westers) het op een rennen zet naar de trein die meer dan een halve kilometer verderop stond. Stiekem verdenk ik het treinpersoneel ervan dat ze de trein bewust niet dichtbij de wachtruimte tot stilstand laten komen (dat kan wel namelijk), zodat deze mensen ook hun dagelijkse verzetje hebben door al die maffe toeristen als idioten naar de trein te zien rennen. Enfin, mijn conditie is niet top en mijn renconditie al helemaal niet, maar gelukkig maken lange Hollandse benen een boel goed. We hadden een zitplek!

Na een mooie reis door de bergen, kwamen we aan in Badaling. Ook al hebben Kasper en ik de muur al eens bedwongen, hij blijft indrukwekkend. Ook Abel en Thirza vonden het prachtig. Eenmaal op de muur aankomen konden we kiezen voor de Zuidkant en de Noordkant. Niet gehinderd door enige voorkennis, kozen we voor de Zuidkant. Een schot in de roos! De meest mensen kiezen namelijk voor de Noordkant, die is makkelijker begaanbaar lazen we achteraf op internet.

Wij hebben flink moetenklimmen en dalen, maar dat draagt bij aan het ‘muur-gevoel’. Al na een paar 100 meter hielden de meeste mensen het voorgezien.

Het ‘beklimmen’ van de muur ging ons echter goed af en we hadden er veel lol, dus wij bleven doorlopen. Op het laatst was er bijna niemand meer. Het verbaasde ons dat je zelfs in Badaling nog ‘alleen’ op de muur kunt lopen.

Na 1,2 km hadden we het einde bereikt. Wat een mooi gevoel!

Na een rustige terugtocht konden we nog even met Mao op de foto voor een heus heldencertificaat.

Terug bij het treinstation bleek dat we de trein net gemist hadden en dus ruim twee uur moesten wachten op de volgende trein. Aangezien wij als een van de eersten in de wachtruimte waren, kozen we stoelen strategisch bij de ingang van de rij. 1,5 uur lang was dat een prima plek. Maar toen het druk werd en de rij begon vol te stromen werd het chaos. Kasper bleef stoïcijns doorlezen tot het moment dat er mensen over ons heen begonnen te vallen omdat ze weggeduwd werden door andere mensen in de rij.

Op een gegeven moment moesten we er zelf aan geloven en de rij in. Gelukkig zijn we een stuk groter dan de meeste Chinezen, dus zijn we zelf niet al te gehavend de trein in gekomen. Maar wat een gekkenhuis zeg. De beperkte treinkaartjes uitgifte was in Badaling blijkbaar niet van toepassing. De trein was ‘gezellig’ vol. Wij hingen met vele anderen in een halletje. Toen ik dit bordje zag hangen in de hal, moest ik lachen. Missie geslaagd!

Ondanks alle treinperikelen, waar we achteraf ook weer erg om hebben kunnen lachen, is het het meer dan waard geweest: wat is de Chinese muur toch indrukwekkend!

Astrid