Naast dagen (oké, soms weken) met uitstapjes, hebben wij natuurlijk ook normale dagen thuis. Hierbij een kijkje in ons dagelijks leven thuis.

Alles gaat bij ons thuis, als we niet weggaan, tegenwoordig in een relaxed tempo. Ja, zelfs ik heb ‘m te pakken

. Kasper vertrekt op doordeweekse dagen ergens tussen 8.00 u. en 8.30 u. naar het werk. Ik doe een verwoede poging tot uitslapen, maar daar blijft het dan vaak ook bij.

Na het ontbijt gaan Abel en Thirza spelen. Zij hebben sinds vorige week donderdag zomervakantie: alle boeken waren uit. Voor hen was het wel een omslag: twee buitenkinderen op 18 hoog met geen plek in de buurt om buiten te spelen. Het dichtstbijzijnde park is zeven kilometer van ons huis vandaan. Het fenomeen speeltuin kennen ze hier niet echt. Op de stoep spelen is vanwege het verkeer en de gezondheid geen optie. Chinese kinderen zijn eigenlijk ook altijd onder volwassenen: bij hun (groot)ouders. Kortom, even wennen. Nadat Abel en Thirza zich een aantal dagen, volgens eigen zeggen, te pletter hadden verveeld, kwam er een omslag. Sinds die tijd zijn ze creatief met niets en kunnen ze zich een hele dag binnen vermaken. Hier spelen ze tandarts.

Ik ben blij met zoveel creativiteit en flexibiliteit anders waren het lange weken geworden.

Als we niet weggaan, ben ik thuis bezig: huishouden (ja echt), boodschappen, bloggen, lezen, wat Chinees leren, uitstapjes voorbereiden, etc. Vervelen doe ik me, tot mijn eigen verbazing, niet. Een van die redenen hiervoor is denk ik dat het dagelijkse leven hier in China ook zo z’n uitdagingen kent. Zie hier bijvoorbeeld het bedieningspaneel van de wasmachine

.

Hiernaast werk ik tegenwoordig ’s avonds met regelmaat aan mijn eigen werk. Hier haal ik veel voldoening uit.

Rond een uur of 17.00 u. vertrekken we naar de campus van China Agricultural University waar Kasper aan het werk is. Dat is een dikke 20 minuten lopen. We wachten Kasper op.

En we vertrekken naar de kantine. Hier eten we op doordeweekse dagen ’s avonds. Wij kunnen namelijk niet koken in ons appartement. We hebben geen pannen en andere kookbenodigdheden. Natuurlijk hadden we die wel kunnen kopen, maar het is goedkoper om in de kantine te eten, dan om boodschappen te halen en thuis te koken. In de kantine haal je voor ongeveer zeven euro voor vier personen een gezonde en gevarieerde avondmaaltijd. Studenten, promovendi, en het universiteitspersoneel, maar ook ouderen uit de buurt, veel mensen eten hier. Studenten en promovendi hebben niet eens een eigen kookgelegenheid op hun ‘dorm’.

Na het eten gaan we soms naar het Olympic Park. Even de kinderen ‘uitlaten’

. Zoals je ziet is het niet echt een park, maar er is wel ruimte en weinig verkeer. Bovendien zijn er fonteinshows, lichtshows en zie je Chinezen tal van sporten en andere kunstzinnige activiteiten uitoefenen. Er hangt een gemoedelijke sfeer.

Of we vertrekken weer naar huis, nadat Abel en Thirza op het plein bij de campus gespeeld hebben.

We doneren wat aan goede doelen.

Goede doelen kennen hier geen vaste donateurs, ze zijn volledig afhankelijk van incidentele giften. We halen wat water bij de buurtsuper aan de voet van onze flat.

Abel en Thirza gaan naar bed. Kasper en ik nemen de dag door onder genot van een kopje oploskoffie (je moet wat

). We werken, lezen of kijken een serie en maken ons op voor een nieuwe dag. Meestal gaan we laat naar bed. Het is hier al een aantal dagen overdag 39 graden en pas rond middernacht zakt het kwik onder de 30 graden om daar vervolgens om 8.00 u. ’s ochtends alweer boven te komen.

Zo ziet een dag zonder afspraken en uitstapjes eruit. Vrij relaxed!

Astrid