Afgelopen zondag heeft Meng (spreek uit: Mhong) ons Beijing laten zien. Meng is een oud-studente van Kasper. Een hele aardige meid die ons de hele dag op sleeptouw heeft genomen.

Voor Abel en Thirza was het de eerste keer ‘down town’. Kasper en ik hebben Beijing in 2004 tijdens onze rondreis door (Zuid)oost Azië al eens bezocht. Beijing is erg veranderd in het afgelopen decennium. Het centrum is volledig gemoderniseerd. Je ziet er meer toeristen. Alhoewel dat misschien ook komt door het moment van bezoeken (mei versus november). Er is nu ook veel meer beveiliging. Je kunt het Plein van de Hemelse Vrede niet eens opkomen zonder dat je tweemaal langs de beveiliging inclusief detectiepoortjes gekomen bent.

We begonnen de dag in de oude kleine winkelstraatjes waar Meng ons Chinese yoghurt (dat krijg je als je met twee zuivelexperts op stap gaat

Toen zijn we de naastgelegen hoofdstraat op gegaan. Het contrast kon niet groter zijn: op een paar meter afstand van de nauwe steegjes met traditionele Chinese handelswaar en eten bevindt zich de megalomane hoofdstraat met exclusieve internationale winkels en speciaalzaken. We hebben vervolgens nog bloementhee en groene thee ijs (zie mijn eerdere opmerking over zuivelexperts) geproefd en zijn we na een wandeling gaan lunchen.

Voor diegenen die zich afvragen of we nog bijzondere, aparte, lekkere, vieze etc. dingen gegeten en gedronken hebben sinds we in China zijn, antwoord op alles: ja! Hier valt zoveel over te vertellen dat ik hier een aparte blog over zal schrijven. Wordt vervolgd.

Na de lunch zijn we het Plein van de Hemelse Vrede opgegaan. Het grootste plein ter wereld. Blijft fascinerend. Mede ook vanwege de geschiedenis. Toen Abel bij het Mausoleum van Mao aankwam, wilde hij toch wel erg graag naar binnen. ‘Mama, ik wil ook eens zien hoe Chinezen zo’n bezoek aan het Mausoleum van Mao ervaren.' Sommige kinderen willen naar een dierentuin of pretpark, Abel wil graag naar het Mausoleum van Mao

Toen we het plein overgestoken waren zijn we de Verboden Stad in gegaan. Ook dat blijft bij een tweede bezoek intrigeren. Zo’n immense ‘stad’ die ruim 100 jaar geleden nog exclusief voor de Keizer en zijn gevolg was. Hier hebben we heerlijk doorheen geslenterd. Gelukkig was het niet al te zonnig, want in het voorste gedeelte is geen boom te bekennen: bomen zouden de aandacht van de keizer en zijn paleis maar afleiden. Dat kan natuurlijk niet! We hebben denk ik nog niet eens de helft gezien, zo groot is het, toen de poorten gingen sluiten.

Langzaam, genietend van het avondgloren, zijn we naar het westen van Beijing gewandeld. In een van de oude steegjes van Beijing (hutong) hebben we gegeten.

Na een mooie wandeling langs het schilderachtige Qian Hai meer zijn we met een boel nieuwe indrukken naar huis gegaan.

Astrid